هدف: بررسی نقش سیستم آکسی توسین-رسپتور اکسی توسین در تمایز سلولهای بنیادی جنینی به سلولهای قلبی در شرایط in vitro.مواد و روشها: در این مطالعه که به روش تجربی انجام شد، از سلولهای بنیادی جنینی در قطرات آویزان به مدت دو روز اجسام جنینی تشکیل شد سپس برای پنج روز در ظروف کشت باکتریایی و در حالت سوسپانسیون کشت شدند. در این مرحله برای القای تمایز، هورمون اکسی توسین به محیط کشت افزوده شد. اجسام جنینی هفت روزه، به صورت تکی در چاهکهای ظروف کشت 24 خانه منتقل شده و تعداد اجسام جنینی ضربان دراز، روز شروع ضربان و فرکانس ضربان در گروهها به کمک میکروسکوپ معکوس مطالعه شد. همچنین برای تثبیت حضور سلولهای قلبی و مشاهده ارگانیزاوسین پروتیینهای انقباضی/سارکومریک، ارزیابی ایمونوسیتوشیمی انجام شد. برای اثبات وجود رسپتور اکسی توسین در سلولهای بنیادی جنینی و بررسی بیان برخی ژنهای خاص قلبی، (Reverse transcriptase-polymerase chain reaction) RT-PCR انجام شد.یافته ها: نتایج به دست آمده در این تحقیق برای اولین بار، وجود mRNA رسپتور اکسی توسین را در سلولهای بینادی جنینی موش و سلولهای تمایز یافته حاصل از آن نشان داد و نقش اکسی توسین نیز توسط افزایش طول دوره انقباض اجسام شبه جنینی، سطح بیان برخی از ژنهای خاص قلبی و تعداد بیشتر سلولهای قلبی حاصل از سلولهای بنیادی جنینی تیمار شده با آن ثابت شد.نتیجه گیری: اکسی توسین دارای رسپتورهایی روی سلولهای بنیادی جنینی تمایز نیافته و سلولهای تمایز یافته حاصل از آن است و سیستم اکسی توسین-رسپتور اکسی توسین ممکن است از جمله فاکتورهایی باشد که نقش مهمی را در تکوین سلولهای قلبی در طول دوره جنینی ایفا می کند.

سابقه و هدف: روشهای القای لیبر در موارد پارگی کیسه آب در حاملگی ترم متعدد است. از این روشها می توان به اکسی توسین و انواع پروستاگلا ندین ها از جمله میزوپروستول اشاره کرد. میزوپروستول به روشهای مختلف و با دوزهای متفاوت اثرات مختلفی روی القا لیبر در موارد پارگی کیسه آب دارد. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر میزوپروستول با اکسی توسین و اکسی توسین به تنهائی در اینداکشن لیبر بیماران باردار با پارگی زودرس کیسه آب انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمائی بالینی بر روی 99 بیمار باردار ترم با پارگی کیسه آب که در 4 ساعت اول بعد از پارگی کیسه آب جهت ختم بارداری در بیمارستانهای آیت اله روحانی و شهید یحیی نژاد، بابل بستری گردیدند و به صورت تصادفی دوسوکور در دو گروه قرار گرفتند، انجام شد. به گروه اول (49 نفر) در ساعت 4 و 8 بعد از پارگی پرده ها دو دوز 50 میکروگرم میزوپروستول خوراکی و به گروه دیگر (50 نفر) تا حداکثر 2 دوز پلاسبو تجویز گردید. در هر دو گروه در صورت عدم شروع دردهای زایمانی، انفوزیون اکسی توسین وریدی جهت اینداکشن لیبر بعد از 12 ساعت از پارگی پرده ها شروع گردید. سپس در دو گروه روش زایمان، علت سزارین، فاصله زمانی پارگی پرده ها تا زایمان، فاصله زمانی ایجاد انقباضات مناسب رحمی و عوارض مادری شامل کوریو آمنیوتیت و تحریک بیش از حد رحم ثبت و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: متوسط فاصله زمانی از پارگی پرده ها تا زایمان در دو گروه مشابه بود (3.4±14.3 ساعت در گروه میزوپروستول در مقابل 3.29±15.6 ساعت در گروه پلاسبو) ( (p=0.061متوسط فاصله زمانی از پارگی پرده ها تا شروع انقباضات مناسب رحمی در گروه میزوپرستول به طور معنی داری از گروه پلاسبو کوتاهتر بود (3.8±8.06 ساعت در مقابل 3.9±9.8 ساعت، (p=0.027 میزان زایمان طبیعی در گروه میزوپروستول 30 نفر (61.2%) و در گروه پلاسبو 24 نفر (48%) و میزان سزارین در گروه میزوپروستول 19 نفر (38.8%) در مقابل 26 نفر (52%) در گروه پلاسبو بود (p=0.13) که از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند. عوارض مادری هم در دو گروه تفاوت واضحی نداشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که میزوپروستول با دوز 50 میکروگرم خوراکی در مقایسه با پلاسبو، شروع دردهای زایمانی را بدون افزایش عوارض مادری یا جنینی تسریع می کند.

مقدمه: تحریک زایمان با انفوزیون اکسی توسین روش معمول مامایی در سخت زایی است. با توجه به خطر دوز بالا یا تجویز اشتباه آن سازمان داروی ایمن تجویز وریدی اکسی توسین را به فهرست داروهای پرخطر اضافه کرده و برنامه هایی برای به حداقل رساندن آسیب های مادر و جنین را با کاهش دوز مصرفی اکسی توسین توصیه کرده است. یکی از این روش ها برای کاهش دوز اکسی توسین، تجویز پروپرانولول است. در بررسی ها نشان داده شده که تجویز پروپرانولول با دوز کم طی مرحله فعال لیبر قادر است قدرت انقباض رحم را افزایش داده و سبب موفقیت لیبر شود و نیز موارد سزارین را به طور قابل توجه کاهش دهد بدون این که مشکل مادر یا نوزاد را افزایش دهد.هدف: مقایسه ترکیب اکسی توسین- پروپرانولول با اکسی توسین- پلاسبو بر روی القاء و سیر زایمان و میزان سزارینمواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر 118 زن باردار شکم اول 41- 38 هفته بدون پیشرفت زایمانی صورت گرفت و بیماران به طور اتفاقی به دو گروه اکسی توسین با پروپرانولول و اکسی توسین و پلاسبو تقسیم شدند. سپس نتایج حاملگی (آتونی رحم، عوارض حین لیبر شامل دیسترس جنین، مکونیوم و جداشدن زودرس جفت)، زایمان و پیامدهای نوزادی (آپگار دقیقه 1 و 5 تولد، نیاز به بستری در NICU و وزن نوزاد) با هم در دو گروه مقایسه شدند.نتایج: مدت مرحله فعال لیبر در گروه پروپرانولول 325.74±71.57 به طور معنی دار کمتر از گروه پلاسبو 406.04±80.32 بود (P<0.001) و مدت مرحله دوم در گروه پروپرانولول 23.03±8.31 نیز به طور معنی دار کمتر از گروه پلاسبو 33.83±12.33 بود (P<0.001). همچنین، فراوانی سزارین (15%)9 در گروه پروپرانولول بطور معنی دار کمتر از گروه پلاسبو (25.9%)15 (P<0.001) و نداشتن پیشرفت در گروه پروپرانولول (3.3%)2 به طور معنی دار کمتر از گروه پلاسبو (8.6%)5 بود (P<0.023).نتیجه: به نظر می رسد مصرف پروپرانولول قادر است مدت فاز فعال و مرحله دوم لیبر، میزان مصرف اکسی توسین و نیز میزان سزارین را کاهش دهد.

هورمون اکسی توسین از بخش خلفی غده هیپوفیز ترشح میگردد و دارای خواص فیزیولوژیک مانند تسهیل زایمان میباشد. این هورمون پپتید آمیدی بصورت صناعی تهیه و در دام و انسان مصرف میگردد.برای سنتز پپتیدها دو روش فاز جامد و مایع وجود دارد که در این کار تحقیقاتی از روش فاز جامد (SPPS) استفاده شده است. بستر انتخابی از نوع Rink amide MBHA resin و اسیدهای آمینه از انتهای آمینی بوسیله 9-Fluorenylmethoxycarbonyl (Fmoc) محافظت شده اند. اولین اسید آمینه از انتهای کربوکسیلیک خود به رزین پیوند داده شده و سپس گروه (Fmoc) بوسیله 20% پیپریدین جدا شده و اسید آمینه محافظت شده بعدی اضافه میگردد. پلی پپتید سنتز شده از طریق تری فلورواستیک اسید از رزین جدا و وارد فاز محلول گردید تا اکسیداسیون و تشکیل پیوند دی سولفیدی توسط ید بر روی آن انجام پذیرد. محصول بدست آمده پس از تخلیص از لحاظ خلوص، نوع اسید آمینه و فعالیت زیستی مورد بررسی قرار گرفت و نتایج با نمونه استاندارد مقایسه گردیده است.خلوص محصول بیش از 95% بوده و نتیجه حاصل از آنالیز اسید آمینه پس از هیدرولیز حضور تمامی اسیدهای آمینه دراین هورمون را ثابت میکند. فعالیت زیستی نشان دهنده 467.05 واحد بین الملی فعالیت در هر میلی گرم می باشد.

اثر اکسی توسین بر هیپربیلی روبینمی نوزاد، در مطالعات متعدد و نتایج متغیر حاصل از آن ما را بر آن داشت تا در تایید یا رد این موضوع مطالعه ای در بیمارستانهای شهید بهشتی و الزهرای اصفهان انجام دهیم. در این مطالعه که در سال 77 به صورت مورد - شاهد در بیمارستانهای فوق الذکر بر روی 162 نوزاد انجام شد، گروه مورد (مادران دریافت کننده اکسی توسین برای القای زایمان) 89 نفر بودند که با 73 نوزاد گروه شاهد (مادرانی که اکسی توسین دریافت نکردند) مقایسه، و تا 5 روز پس از تولد از نظر ظهور هیپربیلی روبینمی پی گیری شدند. از 89 نوزاد گروه مورد (29.2 درصد) 26 نفر و از 73 نوزاد گروه شاهد (15 درصد) 11 نفر دچار زردی پاتولژیک شدند. القای زایمان با اکسی توسین احتمالا یکی از عوامل ایجاد زردی نوزادان می باشد که با مکانیسم همولیز ناشی از خاصیت آنتی دیورتیکی آن و به همراه مصرف زیاد مایع در جریان زایمان و در روزهای چهارم و پنجم پس از تولد عارض می شود.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع طولانی شدن مدت لیبر، عوارض شناخته شده آن و وجود پروتکلهای متفاوت در خصوص دوز اولیه و فواصل زمانی افزایش اکسی توسین جهت القای زایمان، این مطالعه به منظور مقایسه دو نوع رژیم متفاوت اکسی توسین برای القای زایمان، در بیمارستان شهید اکبرآبادی تهران انجام گرفت. مواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 110 زن حامله که 41 هفته تمام حاملگی و Bishop Score مساوی یا کمتر از 4 داشتند انجام شد. القای زایمان به صورت اتفاقی توسط یکی از دو پروتکل «دوز پایین» و یا «دوز بالای اکسی توسین» صورت پذیرفت، آنگاه نتایج حاصله با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند. در پروتکل اول (پنجاه نفر)، اینداکشن با 2.5mu/min شروع و هر 15 دقیقه به میزان 2.5mu/min افزایش یافت تا به حداکثر دوز 40mu/min برسد. در پروتکل دوم (60 نفر) اینداکشن با 5mu/min شروع و هر 45 دقیقه به میزان 5mu/min افزایش یافت تا به حداکثر دوز 40mu/min برسد،  سپس مقدار اکسی توسین در همین حد ثابت باقی ماند و سیر زایمان کنترل گردید. آثار و عوارض (زجر جنین و تحریک بیش از حد رحم) دو پروتکل مقایسه و مورد قضاوت آماری قرار گرفتند. یافته ها: فاصله زمانی شروع اینداکشن تا رسیدن به فاز فعال زایمان در دوز پایین 519±214 دقیقه و در گروه دوز بالا 308±152 دقیقه بود (P<0.0001). در دوز بالا طول فاز فعال 34 درصد (P<0.01) و مدت اینداکشن تا زایمان نیز 40 درصد کمتر از دوز پایین به دست آمد (P<0.0001). سایر نتایج در دو گروه مشابه بود. نتیجه گیری: ختم بارداری در مواردی که Bishop Score پایین است، با به کارگیری دوز بالا سریعتر صورت می گیرد، ضمن آنکه عارضه کمتری نیز دارد لذا بهتر است جانشین روش سنتی و متداول یعنی استفاده از دوز پایین شود.

مقدمه: روش های متعددی برای ختم حاملگی در سه ماهه دوم استفاده می شود که هر کدام نارسایی ها و محدودیت هایی دارند. با توجه به امکانات موجود در کشور، جهت ارایه روشی ارزان، مناسب، موثر و کم ضرر دو روش استفاده از کاتترفولی همراه اکسی توسین و اکسی توسین تنها جهت القای زایمان در سه ماهه دوم حاملگی در بیمارستان شریعتی مقایسه شدند. مطالعه بصورت مداخله ای با کنترل تاریخی بر روی خانم های حامله ای که در سه ماهه دوم به دلایل مختلف  رحم بالای سوراخ داخلی سرویکس شد و 45-50cc مایع داخل بالون آن تزریق شد. پس از 24 ساعت در صورت عدم دفع جنین، اینداکشن با اکسی توسین دوز بالا شروع می شد. گروه کنترل 32 خانم حامله ای بودند که در سه ماهه دوم حاملگی در همین بیمارستان در سال های 1376-1378 بوسیله اکسی توسین غلیظ با همان میزان ختم حاملگی داده شده بودند. سن مادر، سن حاملگی، گراویدیتی، پاریتی، میزان اکسی توسین مصرفی، فاصله زمانی شروع درمان تا زایمان، دلایل ختم حاملگی و عوارض مشاهده شده در هر روش ثبت و مقایسه گردید. آنالیز داده ها بوسیله آزمون های χ2، دقیق فیشر، t، Z، و من ویتنی، در سطح معنی داری α=0.05 انجام شد.نتایج: میانگین سنی در گروه مداخله بطور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود. 25.6) در برابر 28.5 سال( (P=0.02). دو گروه از نظر میانگین تعداد حاملگی، تعداد زایمان، سن حاملگی با یکدیگر تفاوت معنی دار نداشتند. میانه فاصله شروع درمان تا زایمان در گروه مداخله بطور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود. 39) ساعت در برابر 51 ساعت( (P<0.001). میانه میزان اکسی توسین مصرفی در گروه مداخله بطور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود. 65) واحد در برابر 400 واحد( (P<0.001). عوارضی نظیر تب و هیستروتومی با اینکه ظاهرا اختلاف دارند ولی از نظر آماری این اختلاف معنی دار نبود.نتیجه گیری: فاصله اینداکشن تا زایمان با استفاده از اکسی توسین و کاتترفولی جهت ختم حاملگی در سه ماهه دوم، نسبت به اکسی توسین نه تنها کوتاه تر است، بلکه میزان اکسی توسین مصرفی نیز در آن کمتر می باشد.

سابقه و هدف: القاء زایمان با هدف آماده کردن دهانه رحم برای ورود به فاز فعال زایمان، در حال حاضر یکی از شایع ترین روش ها در حیطه زنان و مامایی می باشد. این مطالعه با هدف مقایسه اثرات میزوپرستول و اکسی توسین در سال 1390 در بیمارستان بوعلی تهران انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دوسوکور بوده که در سال 1390 بر روی 60 نفر از زنان اول زای مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی شهر تهران انجام شده است. افراد به وسیله تخصیص تصادفی (Random Allocation) به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. داروی میزوپرستول و اکسی توسین هر چهار ساعت، به منظور القاء زایمان در افرادی که کاندید ختم حاملگی بودند تجویز شد.یافته ها: میانگین سن و انحراف معیار در گروه مداخله 24.0±3.9 و در گروه شاهد برابر 24.1±3.9 سال بود. بیشترین علل بستری زنان مورد مطالعه عدم وجود درد و حاملگی پس از موعد بود. متغیرهای نوع درمان، علت بستری و سابقه فشارخون ارتباط معنی داری با افزایش یا کاهش زمان رسیدن به انقباضات خوب و منظم از خود نشان دادند (p<0.05). نتایج حاصل نشان می دهد که تا سه ساعت بعد از دریافت داروهای تخصیص داده شده دو گروه مداخله و شاهد با هم تفاوت معنی داری نداشتند، اما بعد از آن به وضوح شاهد تاثیر بهتر داروی میزوپرستول در گروه مداخله هستیم (p=0.014).استنتاج: استفاده از داروی میزوپرستول در القاء زایمان در جهت کم کردن زمان رسیدن به انقباضات کوتاه و موثر به جای اکسی توسین مناسب تر می باشد و می تواند جایگزین مناسبی برای آن باشد. لازم به ذکر است که بین این دو دارو از نظر پیامدهای بارداری از جمله دفع مکونیوم، دیسترس جنینی و پارگی زودرس کیسه آب تفاوت معنی دار آماری وجود ندارد.

زمینه و هدف: اکسی توسین هورمونی است که نقش آن در بسیاری از روندهای فیزیولوژیک مشخص شده است. از سویی مطالعات جدید نشان دهنده نقش این هورمون در حوزه روانشناختی انسان مانند احساس دوست داشتن، میزان اضطراب، روابط عاطفی زوجین و بروز رفتارهای مادری می باشد. هدف این مطالعه بررسی نقش اکسی توسین بر میزان اضطراب در زایمان طبیعی است.مواد و روش کار: این پژوهش به روش کوهورت آینده نگر بر روی زنان در حال زایمان در بهمن و اسفند ماه سال 1386، در زایشگاه بیمارستان امام حسن مجتبی شهرستان داراب انجام شد. در این پژوهش دو گروه مورد و کنترل، به تعداد هر گروه 40 نفر، مورد بررسی قرار گرفتند و تفاضل میزان اضطراب زنانی که وارد فاز فعال زایمانی شده و اکسی توسین دریافت کرده بودند با استفاده از مقیاس اشپیل برگر، در مقایسه با گروه کنترل مورد بررسی قرار گرفت. داده های بدست آمده با استفاده از آزمون های آماری کای دو، T مستقل و T زوجی مورد آنالیز قرار گرفت و P<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: میانگین سنی زنان در گروه مورد 24.3 سال و در گروه کنترل 25.3 سال بود (P=0.35) از لحاظ تعداد زایمان نیز، میانگین تعداد زایمان در گروه مورد 3 و در گروه کنترل 2.9 بود (P=0.84). همچنین دو گروه از نظر وضعیت اقتصادی- اجتماعی و تحصیلات با یکدیگر اختلافی نداشتند. (P=0.07) میانگین میزان اضطراب در دو گروه مورد بررسی قبل از دریافت اینداکشن با هم تفاوتی نداشت (P=0.05) اما بعد از دریافت اکسی توسین، میانگین میزان اضطراب در گروه مورد 27.4 و در گروه کنترل 32.3 بود که بیانگر کاهش بیشتر میزان اضطراب در گروه مورد نسبت به کنترل بود (P=0.04) میزان اضطراب در گروه مورد قبل و بعد از دریافت اینداکشن به ترتیب 54.7 و 27.4 بود (P=0.000). همچنین در گروه کنترل نیز میانگین میزان اضطراب قبل و بعد از دریافت اینداکشن به ترتیب 50.8 و 32.3 بود. (P=0.000)نتیجه گیری: یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که اثر اکسی توسین بر کاهش میزان اضطراب موثر است و موید سایر مطالعات انجام شده توسط پژوهشگران در سایر کشورها می باشد.